Other books that might interest you

• 

  Σ' ένα γύρισμα της ζωής

  Αλκυόνη Παπαδάκη

  • 0
  • 0
  • 0

  «Έχεις σκεφτεί, έχεις αναλύσει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου;»
  «Έχεις προσέξει ποτέ ένα ζευγάρι γλάρων, όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό; Πετούν αργά-αργά, πλησιάζει ο ένας στη φτερούγα του άλλου, αγγίζονται, κάνουν λίγο να απομακρυνθούν και πάλι ο ένας ξανάρχεται πλάι στον άλλον και ακουμπάνε τις φτερούγες τους. Πετούν ανέμελα... Νωχελικά... Σίγουρα... Σα να 'ναι δικός τους ο ουρανός. Και είναι δικός τους ο ουρανός. Αμφιβάλλεις; Κι εμάς είναι δικός μας ο ουρανός...»
  Δύο ψυχές, η μία με βαριές αποσκευές από το παρελθόν και η άλλη με δανεικές στολές και ψεύτικα παράσημα, συναντώνται για να βαδίσουν μαζί σ' ένα άγνωρο μονοπάτι, σ' ένα γύρισμα της ζωής.

  Show book

• 

  Ο φετινός χειμώνας

  Alice Oseman

  • 0
  • 0
  • 0

  Όλοι σιχαίνονται τα φετινά Χριστούγεννα...
  Αυτός ο χειμώνας αποδεικνύεται πολύ δύσκολος για την Τόρι, τον Τσάρλι και τον Όλιβερ Σπρινγκ. Και οι τρεις προσπαθούν να περάσει η μέρα των Χριστουγέννων χωρίς δράματα. Για τον Όλιβερ, αυτό θα γίνει αν παίξει επιτέλους Mario Kart με τα αδέλφια του. Για την Τόρι και τον Τσάρλι, όμως, πρέπει να συμβεί κάτι κρισιμότερο, να αφήσουν δηλαδή το πρόσφατο παρελθόν εκεί που ανήκει· στο παρελθόν...
  Θα καταφέρει άραγε να παραμείνει ενωμένη η οικογένεια Σπρινγκ τον φετινό χειμώνα;
  
  Ώρα να το παίξουμε μια τέλεια οικογένεια!

  Show book

• 

  Ντροπή σου Ολίβια

  Γιώργος Λάγιος

  • 0
  • 0
  • 0

  Η Ολίβια βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια ζωή που δεν επέ­λεξε. Η ψυχολογική βία που υφίσταται αδιάλειπτα τη βυθίζει σε μια δραματική καθημερινότητα που αισθάνεται ότι καταστρέφει και την κόρη της. Ο αληθινός της εαυτός αποσυνδέθηκε πριν από πολύ καιρό, όταν αγνόησε όλα τα κόκκινα σημάδια και επέλεξε τον πιο λάθος σύντροφο.
  Μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορεί να διανοηθεί πως υπάρ­χει κάτι άλλο εκτός από αυτή τη ζωή. Αυτή τη ζωή που της έμαθαν ότι της αξίζει. Είναι δεδομένη, είναι λίγη, είναι ανάξια να ζητάει κάτι περισσότερο από αυτό.
  Λίγο πριν από την καταστροφή της, αποφασίζει να επι­σκεφ­θεί έναν ψυχοθεραπευτή, ο οποίος σπάει τα πρωτόκολ­λα της ψυχολογίας για να μπορέσει να τη σώσει από το «κλειδωμένο» μυαλό της. Η μάχη που η Ολίβια δίνει για να πιστέψει πάλι στον εαυτό της είναι σχεδόν άνιση. Ίσως έχει μείνει ένα πολύ μικρό κομμάτι στην αυτοεκτίμησή της.
  Ο Έκτορας, μέσα από την ψυχοθεραπεία, της δείχνει τον δρό­μο για μια ζωή που δεν είχε καν ονειρευτεί. Θα της ξυπνήσει δυνάμεις που δεν ήξερε ότι έχει μέσα της.
  
  Από εκείνη εξαρτάται αν θα αλλάξει αυτό που ζει τόσα χρό­νια. Δεν είναι τόσο εύκολο, όμως. Ή μήπως είναι;
  
  ΟΛΙΒΙΑ: «Τα έχω κάνει όλα λάθος… Εγώ ευθύνομαι. Παίρνω όλη την ευθύνη, όμως δεν θέλω να ζήσω άλλο. Θέλω να πεθάνω! Θα αυτοκτονήσω».
  ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ: «Και πώς έχεις σκεφτεί να το κάνεις;»
  ΟΛΙΒΙΑ: «Μα καλά, με ρωτάς πώς θέλω να το κάνω; Αλήθεια σου λέω, θέλω να πεθάνω. Το εννοώ!»
  ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ: «Κι εγώ αλήθεια σε ρωτάω. Πώς σκοπεύεις να το κάνεις; Πες μου με λεπτομέρειες… Ελπίζω να μην το κάνεις τώρα μπροστά μου!»
  ΟΛΙΒΙΑ (τον κοιτάζει έκπληκτη στα μάτια): «Είσαι σοβαρός; Είσαι σίγουρα ψυχοθεραπευτής;»
  ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ: «Εσύ θέλεις σίγουρα να πεθάνεις;»

  Show book

• 

  Συμβίωση - Ο δολοφόνος μπορεί να...

  Guy Morpuss

  • 0
  • 0
  • 0

  Η αύξηση του πληθυσμού στη Γη επιτέλους έχει τεθεί υπό έλεγχο. Μόλις κάποιος κλείσει τα 17, πρέπει να επιλέξει πώς θα ζήσει στη συνέχεια. Και πότε θα πεθάνει. Ως ανδροειδές έχεις διάρκεια ζωής 80 χρόνια. Ως εργάτης ακολουθείς τη φυσική πορεία χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Ως ηδονιστής έχεις απεριόριστα χρήματα και ελεύθερο χρόνο, αλλά πεθαίνεις στα 42. Τέλος, υπάρχει η επιλογή να συμμετάσχεις σε ένα κοινοβιακό σώμα, σε μια κοινότητα, όπου είσαι λειτουργικός λίγες ώρες την ημέρα, αλλά ζεις ως τα 142.
  Ο Άλεξ, η Κέιτ, η Σιέρα, ο Μπεν και ο Μάικ αποτελούν μια κοινότητα. Έχουν περάσει ήδη 25 χρόνια μαζί, με διαφωνίες, συμβιβασμούς και συμμαχίες που αλλάζουν και ανασχηματίζονται. Ταξιδεύουν σε ένα Πάρκο Θανάτου όπου συμμετέχουν σε παιχνίδια στοιχηματίζοντας χρόνια ζωής σαν να ήταν χρήματα. Στόχος τους είναι να κερδίσουν χρόνο ώστε να αναβαθμίσουν το επόμενο σώμα-ξενιστή. Όταν όμως η Κέιτ αποδέχεται μια επικίνδυνη πρόταση, ένα άτομο της κοινότητας εξαφανίζεται.
  Κάποιος προσπαθεί να σκοτώσει μέλη της κοινότητας. Είναι ένας από αυτούς; Ή κάποιος άλλος που παίζει ένα θανάσιμο παιχνίδι; Ούτως ή άλλως είναι αρκετά δύσκολο να πιάσεις έναν δολοφόνο – αλλά γίνεται σχεδόν αδύνατον όταν πιθανόν μοιράζεσαι το ίδιο σώμα μαζί του…
  
  KEIMENO ΣΤΟ ΑΦΤΙ
  Αυτό το εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ –και καταπληκτικό ντεμπούτο συγγραφέα– συνδυάζει το κλασικό έγκλημα με την επιστημονική φαντασία.
  
  Μια ιστορία μυστηρίου με εκπληκτικές ανατροπές σε ένα περιβάλλον επιστημονικής φαντασίας. Σε ένα μέλλον με υπερπληθυσμό η διάρκεια ζωής των ανθρώπων ελέγχεται με διάφορους τρόπους ώστε να εξασφαλίζεται η πιο δίκαιη κατανομή των λιγοστών πόρων της Γης. Μία επιλογή είναι πέντε άτομα να μοιράζονται το ίδιο σώμα και καθένα από αυτά να ελέγχει το σώμα συγκεκριμένες ώρες την ημέρα. Ωστόσο, οι λεγόμενες κοινότητες δεν λειτουργούν πάντα αρμονικά. Ακριβώς αυτό συμβαίνει με την κοινότητα της οποίας τα μέλη διηγούνται εναλλάξ την ιστορία: Οι μεταξύ τους σχέσεις γίνονται ιδιαίτερα δυσλειτουργικές όταν ένα μέλος, η Κέιτ, αποδέχεται μια πρόταση που φαίνεται πολύ καλή για να είναι αληθινή.

  Show book

• 

  Η νύχτα θα είναι μεγάλη

  Santiago Gamboa

  • 0
  • 0
  • 0

  Ένα μικρό κομβόι αυτοκινήτων πέφτει σε ένοπλη ενέδρα
  σ' έναν αγροτικό δρόμο στην επαρχία της Κάουκα. Ο μόνος μάρτυρας του μακελειού είναι ένα νεαρό αγόρι. Λίγο αργότερα στο σημείο της σύγκρουσης όλα τα ίχνη έχουν εξαφανιστεί – από τα χτυπημένα αυτοκίνητα και τα πτώματα μέχρι τον τελευταίο κάλυκα. Είναι λες και τίποτε δεν συνέβη ποτέ εκεί.
  Μια ανώνυμη καταγγελία γίνεται αιτία να ξεκινήσει η έρευνα. Ένας εισαγγελέας, μια τολμηρή δημοσιογράφος και η βοηθός της αναζητούν με κάθε κόστος την αλήθεια. Αλλά κανένα στόμα δεν ανοίγει και σ' αυτή την περιοχή, ένα από τα μεγαλύτερα «θερμοκήπια βίας» στην Κολομβία, οι δράστες θα μπορούσαν να είναι πολλοί: αντιφρονούντες, συμμορίες, ο στρατός. Ή ίσως οι εκκλησίες, που ανταγωνίζονται λυσσαλέα για την επικράτηση στη σημερινή Κολομβία…
  
  
  
  Ένα τραχύ και αιφνιδιαστικό θρίλερ,
  που αποτυπώνει με ακρίβεια μια χώρα
  όπου η βία, η διαφθορά και η απελπισία παίρνουν
  κάθε μέρα νέα, όλο και πιο απροσδόκητη μορφή…
  
  ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΟ ΑΦΤΙ
  «Θυμάμαι που σκέφτηκα: αυτή η κωλοχώρα στην οποία είχα την ατυχία να γεννηθώ είναι ένα πεδίο εκτελέσεων, μια αίθουσα βασανιστηρίων, μια μηχανική πρέσα που ξεκοιλιάζει τους αγρότες, τους αυτόχθονες, τους μιγάδες και τους μαύρους. Δηλαδή τους φτωχούς. Οι πλούσιοι, αντίθετα, είναι θεοί γιατί έτσι. Κληρονομούν περιουσίες και επώνυμα, δεν δίνουν δεκάρα για τη χώρα και την απαξιώνουν. Πίσω από τα κομψά ονοματεπώνυμα, τι υπάρχει; Ένας απατεώνας προπάππους, ένας δολοφόνος προ-προπάππους. Ληστές των πόρων και της γης. Τότε πήρα την απόφαση: θα τους γαζώσω αυτούς τους μπάσταρδους με σφαίρες, είναι το μόνο που φοβούνται και σέβονται, το μόνο που ακούν. Σφαίρες που τρυπάνε το κορμί, για να μάθουν».
  
  «Ο Gamboa είναι, μαζί με τον García Márquez, ο σημαντικότερος Κολομβιανός συγγραφέας».
  Manuel Vásquez Montalbán
  
  «Η γραφή του Gamboa θυμίζει Roberto Bolaño στον αριστοτεχνικό τρόπο που χειρίζεται την ίντριγκα, στην πολυπλοκότητα των λογοτεχνικών αναφορών του και στις ωμές περιγραφές της βίας, του σεξ και των ναρκωτικών».
  Publishers Weekly

  Show book

• 

  Στον ίσκιο των πουλιών

  Γιάννης Ξανθούλης

  • 0
  • 0
  • 0

  Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή.
  Λένε πως, όταν φτάσεις ως την άκρη του γκρεμού και δώσεις τη βουτιά, φταίει το κεφάλι σου που δεν σε κράτησε.
  Και στο τέλος, αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά, δικός σου καλεσμένος ήταν. Παρεάκι σου.
  Μόνο που, όποιοι τα κηρύττουν όλ' αυτά, δεν είδαν ποτέ
  τη θέα από την τελευταία πέτρα του γκρεμού.
  Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς.
  Και το κακό μ' αυτούς είναι πως συνήθως έχουν δίκιο. Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα.
  Στο τέλος, σου γανώνουν το μυαλό.
  Όμως… αν έφτασες ως εκεί… λέμε· αν… αν έφτασες ως εκεί γιατί βιαζόσουνα να μάθεις τι γίνεται πιο κάτω;
  Αν είχες πάρει φόρα, γιατί φοβόσουνα μη στήσεις την αγάπη; Αν στο ίσιωμα, που γνώρισες τα κολλητάρια σου, σου χάρισαν το ρούχο της άνοιξης και σε ξελόγιασαν; Κι εσύ, πάλι… Ήταν ανάγκη να το φορέσεις κατάσαρκα και να πετάξεις, σαν ηλίθιος, τη στολή παραλλαγής που σου 'ραψε η μάνα σου; Λέμε κι εμείς… Διάφορα. Μόνο οι άλλοι θα λένε; Σίγουρα, πάντως, την ώρα της πτώσης έβγαλες μια δυνατή φωνή: «Αγάπη!» κραύγασες. «Αγάπη!» Οι πάντες ορκίζονται πως δεν σ' άκουσαν. Τι φταις εσύ αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως κι η αγάπη, όταν γίνεται κραυγή, τρομάζει…

  Show book