Otros libros que te pueden interesar

• 

  Ουράνια Ιθάκη

  Panos Sakelis

  • 0
  • 0
  • 0

  Στην ξεχασμένη πια Νέα Γαία, οι ενδείξεις επιβεβαιώνουν πως οι συνθήκες διαβίωσης έχουν αποκατασταθεί κι η σχετική ρουτίνα ενός προγράμματος ξεκινάει την προγραμματισμένη διαδικασία εμψύχωσης του παλιού πληρώματος. 
  Όταν όμως αφυπνίζεται ο κυβερνήτης, συνειδητοποιεί ότι όλα έγιναν πιο γρήγορα απ’ ότι έπρεπε… Εντωμεταξύ, κάπου στα άπειρα διαστήματα του σύμπαντος, τα τρία διαστημικά σκάφη που πάσχιζαν ν’ αποδράσουν από το ηλιακό σύστημα, εμφανίζονται απ’ το πουθενά, αρχικά. Σύντομα όμως ένα ένα τα μέλη του πληρώματος θα υλοποιηθούν χωρίς εξήγηση. 
  Όλα αποκτούν νέο νόημα όταν επιτυγχάνεται επικοινωνία μεταξύ των πληρωμάτων μετά από την αποκρυπτογράφηση ενός παλαιού προγράμματος. 
  Τί θα γίνει όμως όταν τελικά ο Λύκη θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό τουθ; Όταν η Αφροδίτη, ο Πητ και η Μάγγυ θα σταθούν απέναντι στους κλώνους τους; 
  Πού θα οδηγήσει η μοιραία αυτή συνάντηση;

  Ver libro

• 

  Δούρειος ίππος

  Κώστας Κρομμύδας

  • 0
  • 0
  • 0

  Το Αιγαίο είναι ένα καζάνι που βράζει, με Ελλάδα και Τουρκία να παίζουν το πιο ριψοκίνδυνο παιχνίδι εξουσίας ως τώρα.
  Η Ισιδώρα τρέχει στην κόψη του χρόνου να μεταφέρει μια σημαντική πληροφορία στα υπόγεια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφορίων, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τη ζωή της, αλλά και την ειρήνη στην περιοχή.
  Θανατηφόρες παραπλανήσεις και επτασφράγιστα μυστικά σε μια ιστορία όπου η εμπιστοσύνη, η προδοσία, τα μυστικά και ο έρωτας ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί.
  Η Ισιδώρα στο πρόσωπο και στον έρωτα ενός άνδρα αναζητά την αλήθεια, αγνοώντας πως κάθε προσπάθεια να αποφύγει το πεπρωμένο της την οδηγεί να το συναντήσει.
  Στο τέλος καταλαβαίνει ότι ο Δούρειος Ίππος κάθε ανθρώπου είναι όσα κρύβει στην καρδιά του.

  Ver libro

• 

  Η νύχτα θα είναι μεγάλη

  Santiago Gamboa

  • 0
  • 0
  • 0

  Ένα μικρό κομβόι αυτοκινήτων πέφτει σε ένοπλη ενέδρα
  σ' έναν αγροτικό δρόμο στην επαρχία της Κάουκα. Ο μόνος μάρτυρας του μακελειού είναι ένα νεαρό αγόρι. Λίγο αργότερα στο σημείο της σύγκρουσης όλα τα ίχνη έχουν εξαφανιστεί – από τα χτυπημένα αυτοκίνητα και τα πτώματα μέχρι τον τελευταίο κάλυκα. Είναι λες και τίποτε δεν συνέβη ποτέ εκεί.
  Μια ανώνυμη καταγγελία γίνεται αιτία να ξεκινήσει η έρευνα. Ένας εισαγγελέας, μια τολμηρή δημοσιογράφος και η βοηθός της αναζητούν με κάθε κόστος την αλήθεια. Αλλά κανένα στόμα δεν ανοίγει και σ' αυτή την περιοχή, ένα από τα μεγαλύτερα «θερμοκήπια βίας» στην Κολομβία, οι δράστες θα μπορούσαν να είναι πολλοί: αντιφρονούντες, συμμορίες, ο στρατός. Ή ίσως οι εκκλησίες, που ανταγωνίζονται λυσσαλέα για την επικράτηση στη σημερινή Κολομβία…
  
  
  
  Ένα τραχύ και αιφνιδιαστικό θρίλερ,
  που αποτυπώνει με ακρίβεια μια χώρα
  όπου η βία, η διαφθορά και η απελπισία παίρνουν
  κάθε μέρα νέα, όλο και πιο απροσδόκητη μορφή…
  
  ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΟ ΑΦΤΙ
  «Θυμάμαι που σκέφτηκα: αυτή η κωλοχώρα στην οποία είχα την ατυχία να γεννηθώ είναι ένα πεδίο εκτελέσεων, μια αίθουσα βασανιστηρίων, μια μηχανική πρέσα που ξεκοιλιάζει τους αγρότες, τους αυτόχθονες, τους μιγάδες και τους μαύρους. Δηλαδή τους φτωχούς. Οι πλούσιοι, αντίθετα, είναι θεοί γιατί έτσι. Κληρονομούν περιουσίες και επώνυμα, δεν δίνουν δεκάρα για τη χώρα και την απαξιώνουν. Πίσω από τα κομψά ονοματεπώνυμα, τι υπάρχει; Ένας απατεώνας προπάππους, ένας δολοφόνος προ-προπάππους. Ληστές των πόρων και της γης. Τότε πήρα την απόφαση: θα τους γαζώσω αυτούς τους μπάσταρδους με σφαίρες, είναι το μόνο που φοβούνται και σέβονται, το μόνο που ακούν. Σφαίρες που τρυπάνε το κορμί, για να μάθουν».
  
  «Ο Gamboa είναι, μαζί με τον García Márquez, ο σημαντικότερος Κολομβιανός συγγραφέας».
  Manuel Vásquez Montalbán
  
  «Η γραφή του Gamboa θυμίζει Roberto Bolaño στον αριστοτεχνικό τρόπο που χειρίζεται την ίντριγκα, στην πολυπλοκότητα των λογοτεχνικών αναφορών του και στις ωμές περιγραφές της βίας, του σεξ και των ναρκωτικών».
  Publishers Weekly

  Ver libro

• 

  Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

  Αλκυόνη Παπαδάκη

  • 0
  • 0
  • 0

  Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μιας χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία.
  Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους.
  Μοιάζει να ψάχνουν κάπου να αιχμαλωτιστούν.
  Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.
  Μερικοί μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται.
  Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.
  Ολότελα. Για πάντα.
  Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ πως εκεί που έφτασαν είναι παγίδα.
  Της δίνουν απλώς μια άλλη ονομασία.
  Χρέος, ας πούμε. Θυσία. Αποστολή.
  Έτσι, για να μπορούνε, άμα λάχει, να φοράνε το καπελάκι τους στραβά.

  Ver libro

• 

  Νυχτωδία

  Penelope Douglas

  • 0
  • 0
  • 0

  Έμορι:
  Το αποκαλούν Μπλάκτσερτς. Μια απομονωμένη έπαυλη, σε μια μυστική τοποθεσία, όπου οι πλούσιοι και ισχυροί φυλακίζουν τους ατίθασους γόνους τους για να συνετιστούν.
  Όχι ότι την τελευταία φορά ήταν εξ ολοκλήρου δικό του λάθος. Μπορεί παλιά να του άρεσε να με ξεμοναχιάζει, χωρίς να υποψιάζεται κανείς ότι ο «κύριος Δημοφιλής» ήθελε να έχει οποιαδήποτε σχέση με ένα σπασικλάκι σαν εμένα, αλλά…
  Μπορούσε επίσης να είναι καλός μαζί μου – ακόμα και προστατευτικός.
  Η αλήθεια είναι ότι είχε δίκιο που με μισούσε. Ήταν όλα δικό μου λάθος. Η Νύχτα του Διαβόλου. Τα βίντεο. Οι συλλήψεις. Και δεν μετανιώνω για τίποτα.
  
  Γουίλ:
  Δεν με νοιάζει αν θα με φυλακίσουν. Έχω μάθει ότι, αν σου φέρονται σαν ζώο, έχεις το ελεύθερο να δρας σαν ζώο.
  Το τραγικό λάθος τους είναι η εντύπωσή τους ότι δρω μόνο παρορμητικά. Μπορώ να μείνω σε αυτή την έπαυλη χωρίς ίντερνετ, χωρίς τηλεόραση, χωρίς αλκοόλ, αλλά θα επιστρέψω ακόμα πιο τρομακτικός για τους εχθρούς μου.
  Με ένα σχέδιο – και με μια νέα αγέλη λύκων πίσω μου.
  Απλώς δεν περίμενα ότι θα έρθει να με βρει εδώ εκείνη.
  Καθώς οι πύλες κλείνουν με θόρυβο, στο μυαλό μου έρχεται μια σκέψη: το Μπλάκτσερτς έχει πέντε φυλακισμένους. Είμαι μόνο ένα από τα προβλήματά της.

  Ver libro

• 

  Τι σου είναι η αγάπη τελικά

  Γιάννης Ξανθούλης

  • 0
  • 0
  • 0

  Ήσυχη νύχτα... Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Και στη γωνιά του δρόμου κάποιος έπαιζε από νωρίς φυσαρμόνικα.
  Δύο κάργιες, σ' ένα γέρικο κυπαρίσσι, ξενυχτούσαν στολίζοντας τις φωλιές τους με πολύχρωμα γυαλάκια που είχαν μαζέψει από τα σκουπίδια.
  «...Τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί κάτω κι αντί να στολίζουν τις φωλιές τους τρέχουν συνεχώς... Τι ψάχνουν...»
  ρώτησε η μία, ενώ καθάριζε με προσοχή τον λαιμό ενός σπασμένου μπουκαλιού.
  «Α! Το κομματάκι που λείπει από την ψυχή τους ψάχνουν.
  Και τρέχουν. Και κολλούν ό,τι βρεθεί στη θέση του προσπαθώντας να παραστήσουν την εικόνα που ονειρεύτηκαν. Και όλο βρίσκουν κάτι παράταιρο.
  Που δεν κολλάει.
  »Και όλο η εικόνα παραμορφώνεται. Και όλο το όνειρο χάνεται. Έτσ' είναι οι άνθρωποι. Μην ασχολείσαι».
  «Κι αυτός εκεί... τόση ώρα στη γωνιά παίζει φυσαρμόνικα».
  «Άσ' τον αυτόν. Μαδά τ' όνειρό του και ταΐζει τα σκυλιά »Άσ' τον αυτόν... Μπορεί κάτι να ξέρει παραπάνω... αλλά δεν θα τον ρωτήσει ποτέ κανείς».
  Ήσυχη νύχτα. Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια.
  Κι εκεί, στη γωνιά του δρόμου, κάποιος έπαιζε συνέχεια φυσαρμόνικα…

  Ver libro