Altri libri che potrebbero interessarti

• 

  Σκοτεινή αγάπη

  Colleen Hoover

  • 0
  • 0
  • 0

  Η ιστορία αυτή δεν είναι μία ακόμα ιστορία αγάπης.
  Η Τέιτ και ο Μάιλς δεν είναι καν φίλοι. Το μόνο που τους ενώνει είναι μια έντονη, αμοιβαία έλξη.
  Αυτός δεν θέλει έρωτες.
  Αυτή δεν έχει χρόνο για έρωτες.
  Το μόνο που απομένει είναι το σεξ.
  Είναι εφικτό να έχουν την τέλεια, χωρίς δεσμεύσεις, σχέση;
  Ναι, αρκεί η Τέιτ να ακολουθήσει τους δύο κανόνες που θέτει ο Μάιλς:
  ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.
  ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
  Όμως δεν τα υπολόγισαν καλά.
  Όλα ανατρέπονται όταν βγαίνουν στην επιφάνεια τα αληθινά συναισθήματα…
  Υποσχέσεις αθετούνται.
  Καρδιές πληγώνονται.
  Κανόνες παραβιάζονται.
  Η αγάπη γίνεται σκοτεινή.
  
  
  «Η αγάπη δεν είναι πάντα όμορφη. Κάποιες φορές αφιερώνεις όλο σου τον χρόνο με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάπως καλύτερα. Τότε, πριν καν το καταλάβεις, βρίσκεσαι πάλι πίσω, εκεί από όπου ξεκίνησες, μόνο που κάπου στο μεσοδιάστημα έχεις χάσει την καρδιά σου».

  Mostra libro

• 

  Ο φετινός χειμώνας

  Alice Oseman

  • 0
  • 0
  • 0

  Όλοι σιχαίνονται τα φετινά Χριστούγεννα...
  Αυτός ο χειμώνας αποδεικνύεται πολύ δύσκολος για την Τόρι, τον Τσάρλι και τον Όλιβερ Σπρινγκ. Και οι τρεις προσπαθούν να περάσει η μέρα των Χριστουγέννων χωρίς δράματα. Για τον Όλιβερ, αυτό θα γίνει αν παίξει επιτέλους Mario Kart με τα αδέλφια του. Για την Τόρι και τον Τσάρλι, όμως, πρέπει να συμβεί κάτι κρισιμότερο, να αφήσουν δηλαδή το πρόσφατο παρελθόν εκεί που ανήκει· στο παρελθόν...
  Θα καταφέρει άραγε να παραμείνει ενωμένη η οικογένεια Σπρινγκ τον φετινό χειμώνα;
  
  Ώρα να το παίξουμε μια τέλεια οικογένεια!

  Mostra libro

• 

  Το ταξίδι που λέγαμε

  Γιάννης Ξανθούλης

  • 0
  • 0
  • 0

  Είναι άνοιξη! Απόβραδο.
  Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα.
  Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.
  Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.
  Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.
  Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα.
  Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν.
  Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.
  Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί;
  Πώς να ποτιστούν τα όνειρα...
  Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις.
  Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου.
  Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό.
  «Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ!»
  μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.
  «Αμέ! Υπάρχει. Οι πεταλούδες!» του απάντησα.

  Mostra libro

• 

  Τι σου είναι η αγάπη τελικά

  Γιάννης Ξανθούλης

  • 0
  • 0
  • 0

  Ήσυχη νύχτα... Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Και στη γωνιά του δρόμου κάποιος έπαιζε από νωρίς φυσαρμόνικα.
  Δύο κάργιες, σ' ένα γέρικο κυπαρίσσι, ξενυχτούσαν στολίζοντας τις φωλιές τους με πολύχρωμα γυαλάκια που είχαν μαζέψει από τα σκουπίδια.
  «...Τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί κάτω κι αντί να στολίζουν τις φωλιές τους τρέχουν συνεχώς... Τι ψάχνουν...»
  ρώτησε η μία, ενώ καθάριζε με προσοχή τον λαιμό ενός σπασμένου μπουκαλιού.
  «Α! Το κομματάκι που λείπει από την ψυχή τους ψάχνουν.
  Και τρέχουν. Και κολλούν ό,τι βρεθεί στη θέση του προσπαθώντας να παραστήσουν την εικόνα που ονειρεύτηκαν. Και όλο βρίσκουν κάτι παράταιρο.
  Που δεν κολλάει.
  »Και όλο η εικόνα παραμορφώνεται. Και όλο το όνειρο χάνεται. Έτσ' είναι οι άνθρωποι. Μην ασχολείσαι».
  «Κι αυτός εκεί... τόση ώρα στη γωνιά παίζει φυσαρμόνικα».
  «Άσ' τον αυτόν. Μαδά τ' όνειρό του και ταΐζει τα σκυλιά »Άσ' τον αυτόν... Μπορεί κάτι να ξέρει παραπάνω... αλλά δεν θα τον ρωτήσει ποτέ κανείς».
  Ήσυχη νύχτα. Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια.
  Κι εκεί, στη γωνιά του δρόμου, κάποιος έπαιζε συνέχεια φυσαρμόνικα…

  Mostra libro

• 

  Ο δύων ήλιος

  Osamu Dazai

  • 0
  • 0
  • 0

  Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν εγκατέλειπα την προσπάθεια και παραδινόμουν σε μια πραγματικά στερημένη ζωή
  
  
  Στο πρόσωπο της Καζούκο, κόρης ενός χήρου αριστοκράτη, ο Dazai βρίσκει τη φωνή που θα αφηγηθεί την ιστορία του. Αφού εγκαταλείπει τον σύζυγό της και παίρνει διαζύγιο, η Καζούκο επιστρέφει στο Τόκιο για να ζήσει με τη μητέρα της. Ωστόσο, επειδή ο πόλεμος, που μόλις τελείωσε, τις άφησε εξαθλιωμένες, αναγκάζονται να πουλήσουν το σπίτι τους στο Τόκιο και να μετακομίσουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Η Καζούκο πρέπει τώρα να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της χωρίς τη βοή­θεια υπηρετών. Ο Ναότζι, ο αδελφός της, επιστρέφει από τον πόλεμο εθισμένος στο όπιο. Μέσα από μια πορεία παρακμής η Καζούκο βρίσκει σε έναν απαγορευμένο έρωτα τη δύναμη για να παλέψει και να συνεχίσει να ζει, εγκαταλείποντας την ανατροφή της. Ενώ η Καζούκο βρίσκεται στο Τόκιο, ο Ναότζι αυτοκτονεί. Η περιφρόνησή του για τον εαυτό του, την αριστοκρατία και τη ζωή που ζούσε είναι η κραυγή του Dazai. Ο Ναότζι θα μπορούσε να είναι χαρακτήρας του Όχι πια άνθρωπος, όμως εδώ ο Dazai μας δείχνει και έναν άλλο δρόμο. Τον αγώνα της Καζούκο για ζωή, με τη διαπίστωση ότι ναι μεν ζούμε μια παράλογη ζωή αλλά δεν παραδινόμαστε, όπως μας λέει η ηρωίδα.
  
  
  
  Ο συγγραφέας του Όχι πια άνθρωπος γράφει για άλλη μία φορά στον γνώριμο σκοτεινό τόνο του, διανθισμένο με ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ που δίνει την αίσθηση μιας βαθιάς ειρωνείας.
  Ο Δύων ήλιος αναφέρεται στο περιβάλλον της μεταπολεμικής περιόδου στην Ιαπωνία, όταν η κοινωνία προσαρμόστηκε στην οδύνη της ήττας, η οποία προκάλεσε μια μαζική κοινωνική αλλαγή, καθώς αφηγείται την ιστορία της παρακμής μιας αριστοκρατικής οικογένειας και τη μετάβαση από μια φεουδαρχική Ιαπωνία σε μια βιομηχανική κοινωνία. Η αίσθηση της αποξένωσης στην αστική ζωή, η κρίση σκοπού, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ο Dazai διαβάζεται τόσο πολύ από τους νέους κάθε χώρας. Ο Δύων ήλιος θεωρείται από πολλούς ως το αριστούργημά του και ήταν τόσο επιδραστικό ώστε να εισαγάγει στην ιαπωνική γλώσσα τον όρο «άνθρωποι του δύοντος ηλίου».

  Mostra libro

• 

  Ο συνταγματάρχης δεν κοιμάται

  Emilienne Malfatto

  • 0
  • 0
  • 0

  Σε μια ανώνυμη πόλη μιας ανώνυμης χώρας σε πόλεμο ένας συνταγματάρχης ειδικός στις ανακρίσεις κάνει καθημερινά, μεθοδικά την αδυσώπητη δουλειά του: βασανίζει ανθρώπους για να μιλήσουν. Το βράδυ όμως ο συνταγματάρχης δεν κοιμάται. Ένας στρατός από φαντάσματα, τα θύματά του, έχει καταλάβει τα όνειρά του. Έξω βρέχει συνέχεια. Πόλη και άνθρωποι συγχωνεύονται σε ένα θολό τοπίο, λίγο σαν όνειρο – ή εφιάλτη. Τρεις άντρες χαμένοι, τρεις σκιές, περιφέρονται μέσα στην ατέλειωτη σκοτεινιά. Ο συνταγματάρχης, βασανισμένος βασανιστής. Η ορντινάντσα του, που παρατηρεί σιωπηλά και από απόσταση. Και, σε ένα μεγάλο άδειο μέγαρο, ένας στρατηγός που τρελαίνεται σιγά σιγά… Ένα σκληρό και παράξενα όμορφο βιβλίο για τον πόλεμο, τους άντρες και την τρέλα. Για τις ερειπωμένες πόλεις και τις ρημαγμένες ψυχές του πολέμου – κάθε πολέμου.
  
  Ο συνταγματάρχης έχει ξεχάσει από ποια ακριβώς στιγμή και έπειτα έπαψε να κοιμάται. Ύστερα από ποιον νεκρό, ποια ανάκριση, ποια μάχη, ποιο κορμί, που έπαψε πια να είναι κορμί. Πιστεύει πως αυτό πρέπει να έγινε σταδιακά.
  Τη συνειδητοποίησε πλήρως την τιμωρία του, αυτή την ισόβια ποινή στην οποία τον καταδίκασαν τα θύματά του που αρνούνται να του δώσουν αμνηστία έστω και προσωρινά, έστω για λίγες ώρες μόνο. Πάντα πρέπει να θυμάται και να βλέπει μπροστά του αυτούς που σκότωσε, αυτούς που εξακολουθεί να σκοτώνει διότι από τη στιγμή που κατέφτασε στο Άστυ συνεχίζει να εκτελεί το καθήκον του, τι άλλο μπορεί να κάνει, λέει μέσα του πως μονάχα αυτό ξέρει (σαν να ήταν γραφτό της μοίρας του) και κάθε πρωί λοιπόν συνεχίζει μετά την άγρυπνη νύχτα του, ντύνεται, βάζει τη στολή του, τον κόκκινο μπερέ του, παίρνει το σακίδιό του και βγαίνει στον γκρίζο κόσμο όπου τον περιμένει η ορντινάντσα δίπλα στο τζιπ του οποίου η μηχανή είναι ήδη αναμμένη επειδή δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο κι επειδή έχει μπόλικη δουλειά μπροστά του.
  
  Βραβευμένη με PRIX GONCOURT πρώτου μυθιστορήματος

  Mostra libro