Πανκ 57 - Ήμασταν τέλεια μαζί Μέχρι που συναντηθήκαμε

Penelope Douglas

Sinossi

Μίσα:
Χαμογελάω διαβάζοντας το γράμμα της. Της λείπω.
Στην Πέμπτη Τάξη οι δάσκαλοι των σχολείων μας οργάνωσαν ένα πρόγραμμα ανταλλαγής αλληλογραφίας. Νομίζοντας ότι είμαι κορίτσι, επειδή με λένε Μίσα, μου ανέθεσαν να αλληλογραφώ με τον Ράιεν, που λόγω του ονόματός του νόμιζαν ότι είναι αγόρι.
Ταιριάξαμε απίστευτα και σύντομα αρχίσαμε να διαφωνούμε για τα πάντα: Ποια είναι η καλύτερη πιτσαρία, αν είναι καλύτερα τα Android από τα iPhone, αν ο Έμινεμ είναι ο καλύτερος ράπερ όλων των εποχών.
Για τα επόμενα 7 χρόνια, υπήρχαμε ως Εμείς.
Τα γράμματά της ήταν πάντα σε μαύρο χαρτί με ένα ασημί πλαίσιο. Μερικές φορές ερχόταν ένα την εβδομάδα, άλλες φορές τρία τη μέρα. Τα έχω ανάγκη. Είναι η μόνη που με καταλαβαίνει, με ηρεμεί και αποδέχεται όλα όσα είμαι.
Υπήρχαν μόνο τρεις κανόνες: Δεν θα ανταλλάξουμε social media, αριθμούς τηλεφώνου ή φωτογραφίες. Είχαμε φτιάξει κάτι μοναδικό, γιατί να το καταστρέψουμε;
Μέχρι που τυχαία πέτυχα στο ίντερνετ τη φωτογραφία μιας κοπέλας που τη λένε Ράιεν, της αρέσει η πίτσα Gallo και πεθαίνει για το iPhone της. Ποιες οι πιθανότητες να είναι απλώς σύμπτωση;
Γ*μα το, πρέπει να τη συναντήσω.
Και ελπίζω να μη με μισήσω γι' αυτό.

Ράιεν:
Έχει να μου γράψει τρεις μήνες. Κάτι συμβαίνει. Πέθανε; Τον συνέλαβαν; Με τον Μίσα όλα είναι πιθανά.
Όμως χωρίς τα γράμματά του, αρχίζω να τρελαίνομαι. Δεν έχω με κάποιον να επικοινωνήσω. Φταίω. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να είχα βρει τον αριθμό του ή μια φωτογραφία του.
Τώρα μπορεί να χάθηκε για πάντα.
Να περπατάω δίπλα του στον δρόμο και να μην το μάθω ποτέ.

Δεδομένα σχετικά μ' εμένα:
Λατρεύω τα ταμπού! Μου αρέσει να διαβάζω και να γράφω γι' αυτά, αν και γράφω και για θέματα που δεν είναι ταμπού.
Χρειάζομαι χρόνο για να σου ετοιμάσω μια ιστορία. Τα καλά βιβλία δεν γράφονται γρήγορα και συχνά φορτίζω τις μπαταρίες μου γράφοντας ένα αυτόνομο μυθιστόρημα στο μέσο μιας σειράς.
Λατρεύω τη βροχή. Τη λατρεύω αληθινά.
Έχω πτυχίο στη Δημόσια Διοίκηση από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Αϊόβα και Μάστερ στα Παιδαγωγικά από το Πανεπιστήμιο Λογιόλα της Νέας Ορλεάνης.
Δούλεψα ως δασκάλα επί οκτώ χρόνια.
Λατρεύω τα ταξίδια με αυτοκίνητο. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο.

Disponibile da: 22/02/2023.

Lunghezza di stampa: 440 pagine.

Narrativa

Altri libri che potrebbero interessarti

Οι Συνωμότες του Χάους

Panos Sakelis

Ο Ρικ Κινγκ, ένα στέλεχος μιας χρηματιστηριακής εταιρείας, έχοντας κερδίσει ένα πολύ μεγάλο ποσό χρημάτων, αποφασίζει να σταματήσει να εργάζεται στα 45 του χρόνια και να ακολουθήσει κάποια εσωτερική του παρόρμηση σε μια αναζήτηση του εαυτού του. 
Το ταξίδι του αποδεικνύεται ότι είναι μια πορεία μέσα από τις υποδείξεις των ορόσημων του δέντρου της ζωής. Κάθε βήμα και μια ξεχωριστή πόλη στην οποία γνωρίζει διάφορους μυημένους που τον βοηθάνε να στήσει την αναζήτησή του. Από το πρώτο του βήμα γνωρίζεται με την Σάρα, μέλος μιας μυητικής ομάδας που όμως σαν κρυφό σκοπό είχε την παγκόσμια κυριαρχία με κάθε τρόπο. 
Ευτυχώς κάποια μέλη αυτής της ομάδας, δεν έχουν χάσει την ηθική τους και τον βοηθάνε. Όταν ολοκληρώνει τον δρόμο του, διαπιστώνει ότι όλη του η πορεία …

Mostra libro

Το χρώμα του φεγγαριού

Αλκυόνη Παπαδάκη

«Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;» ρώτησε κείνο το βράδυ τ' αστέρι.
Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα:
«Όχι… Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που…
Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να σ' το πω, υπόθεση της καρδιάς».
«Πες μου κάποιες ευτυχισμένες στιγμές».
«Άσε με τώρα, νυστάζω».
«Πες μου», επέμενε τ' αστέρι. «Πες μου μερικές».
«Ένα παξιμαδάκι κανέλας στα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια κάτω από το κρεβάτι του Φώτη. Ένα κοχύλι στα όνειρα της Αγγελικής…
»Ένα φιογκάκι στο χρώμα του φεγγαριού…
»Καληνύχτα. Νυστάζω πολύ απόψε».
«Πες μου ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή.
Και ύστερα θα σ' αφήσω να κοιμηθείς».
«Σ' αγαπώ πολύ!»
«Καληνύχτα!» είπε τ' αστέρι τρισευτυχισμένο.
Κι έδωσε μια βουτιά και πιάστηκε από το ματόκλαδο του φεγγαριού.

Mostra libro

Το ορφανοτροφείο

Serhiy Zhadan

Ένα προφητικό αντιπολεμικό έργο γεμάτο δύναμη, πόνο και ελπίδα

Ουκρανία, 2014. Ένας νεαρός δάσκαλος σχεδιάζει να φέρει τον δεκατριάχρονο ανιψιό του στο σπίτι από το ορφανοτροφείο στην άλλη άκρη της πόλης. Το σχολείο, στο οποίο η εργαζόμενη αδελφή του έχει παρατήσει τον γιο της, έχει δεχτεί πυρά και δεν προσφέρει πλέον ασφάλεια. Το να διασχίσει όμως την πόλη, στην οποία η πολιτική κατάσταση είναι έκρυθμη, διαρκεί μια ολόκληρη ημέρα.
Το ταξίδι της επιστροφής μετατρέπεται σε δοκιμασία. Δάσκαλος και ανιψιός βρίσκονται δίπλα στις μάχες, χωρίς να μπορούν να δουν πιο μακριά από την ομίχλη που σηκώνεται από τις μαινόμενες φωτιές. Κάθε ημέρα ακούγονται ο ήχος των πολυβόλων και οι εκρήξεις ναρκών όλο και πιο συχνά. Παραστρατιωτικά στρατεύματα και σκυλιά χωρίς ιδιοκτήτη εμφανίζονται στα ερείπια, απαθείς άνθρωποι παραπατούν μέσα σε ένα αποκαλυπτικό αστικό τοπίο μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι.
Το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Zhadan ακροβατεί μεταξύ ρήξης και αφανισμού – δεν απεικονίζει απλώς το φυσικό τοπίο του πολέμου, αλλά τις επιπτώσεις που έχει η συνεχιζόμενη σύγκρουση στη ζωή και στο μυαλό των ανθρώπων.
Η ποιητική του γλώσσα δεν χαρίζεται στον ρεαλισμό του πολέμου. Ο Zhadan αρνείται να μιλήσει όπως οι προπαγανδιστές: πάνω απ' όλα ενδιαφέρεται για το πώς ο πόλεμος έχει επηρεάσει τη ζωή των καθημερινών ανθρώπων – δηλαδή των πιο αθώων και ευάλωτων της ουκρανικής κοινωνίας. Ωστόσο θα ζητήσει το δίκιο ενός λαού που μπαίνει άθελά του σε μια ζώνη όπου η ζωή τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Το πλήθος απομακρύνθηκε από το φυλάκιο και άρχισε να αραιώνει. Ο Πίτερ προνοητικά απέφυγε να περάσει μπροστά από μια ομάδα στρατιωτικών που νευρικά προσπαθούσαν κάτι να αποδείξουν ο ένας στον άλλο και πήδηξε πάνω από τους τραυματίες που είχαν αποθέσει στη μέση του δρόμου πάνω σε κουβέρτες και παλιά πανωφόρια. Ο Πάσα τον ακολουθούσε, βήμα το βήμα, προσπαθώντας να μην κοιτάζει κατάματα τους στρατιωτικούς. Στην παιδική του ηλικία, έτσι περνούσε μπροστά από τα αδέσποτα σκυλιά της γειτονιάς του: το σημαντικό ήταν να μην τα κοιτάξεις στα μάτια, επειδή, αν το έκανες, αμέσως καταλάβαιναν πως είσαι ξένος.

Mostra libro

Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο

Ρέα Βιτάλη

Καθόμουν στο πίσω κάθισμα, πίσω του ακριβώς... Κατά διαστήματα τρύπωνα και στην αγκαλιά της μάνας μου στο μπροστά κάθισμα. Πού να το διανοηθεί σύγχρονος! Κατά λάθος ζει η γενιά μου. Ωστόσο από κείνη τη θέση του αυτοκινήτου είδα - και τι δεν είδα. Άντρες με φαβορίτες αλά Κόκοτας και καμπάνες παντελόνια να πειράζουν γυναίκες με μίνι φούστες και παπούτσια-πολυκατοικίες. Είδα ανθρώπους να σπρώχνονται σε βιτρίνες καταστημάτων που πουλούσαν τηλεοράσεις να τις χαζέψουν ως «θαύμα» και η Νάκη Αγάθου να τους χαμογελά από ασπρόμαυρη οθόνη. Είδα το μπουκάλι της Coca Cola και έκανα το πείραμα με το δίφραγκο. Είδα πολυώροφους κότσους να κτίζονται σε κομμωτήρια... Ώρες και ώρες κάτω από κάσκες. Και μαλλιά να ελευθερώνονται χάρη στη μεγάλη ανακάλυψη: το «πιστολάκι». Μας είδα να χορεύουμε σέικ, να αηδιάζουμε με τη γεύση του μουρουνόλαδου και από την πέτσα στο γάλα. Να κρύβουμε τους δίσκους του Θεοδωράκη... Απαγορευμένοι. Και στη συνέχεια να κρύβουμε τους δίσκους του Πάριου... Κι αυτοί απαγορευμένοι κατά μια έννοια. Είδα - και τι δεν είδα! Τώρα που το καλοσκέφτομαι... Χούντα, Πολυτεχνείο, Κυπριακό, «ε-ε-έρχεται» με τρία ε μπροστά. Πήρα στο κατόπι τα χρόνια. Μεταξύ μας, μια πληγή δική μου ακολούθησα. Μου έλειψε! «Σπουδαίος επιχειρηματίας». Ο μπαμπάς μου. Μια πληγή που πονούσε ακολούθησα και τη στόλισα μ' ένα σωρό μεγάλα και μικρά, με τη μικροϊστορία μιας ολόκληρης γενιάς, για ν' αντέξω να σας τη μεταφέρω. Πότε επιβάτις, πότε λαθρεπιβάτις. Στη ζωή του, στη ζωή της, στη ζωή μου... Μια διαδρομή παράλληλα με έναν μεγάλο έρωτα, με την ιστορία του εμπορίου στη χώρα μας και την ιστορία του αυτοκινήτου. Περάστε... Σε όποιο κάθισμα... Έμαθα και να οδηγώ. Βόλτα στα χρόνια θα σας πάω.

Mostra libro

Η ιέρεια με το τατουάζ

Όλγα Τσαμούταλη

...Λαγοκοιμήθηκε, και ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο της νόμιζε πως ξεπρόβαλε στο δωμάτιο η παράξενη ελαφίνα που είδαν στον δρόμο τους. Ένας άγριος άνεμος ανάδευε ξανά το τρίχωμά της, παρότι ο χώρος ήταν κλειστός σαν κονσέρβα. Κοιτάζονταν ακίνητες. Το χρώμα των ματιών του ζώου είχε την κοβαλτένια απόχρωση των δικών της ματιών. Όταν όμως η Αίθρα έκανε
να το χαϊδέψει, εκείνο αποτραβήχτηκε και πήρε τη μορφή μιας γυναίκας με παράξενα, έγχρωμα τατουάζ.
Η φιγούρα ενός ελαφιού ξεχώριζε ανάμεσά τους...

Έπειτα από τον θάνατο του γιου της, η αρχαιολόγος και συγγραφέας Αίθρα Μπάξερ βυθίζεται στο ποτό και την κατάθλιψη. Όταν όμως της γίνεται η πρόταση από την ανθρωποαρχαιολόγο Άντριαν Μάγιορ να συμμετέχει σε μια αρχαιολογική αποστολή
στα Αλτάια όρη προκειμένου να αποδειχτεί πως οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα υπαρκτά, αποφασίζει να ενδώσει.

Μια κόκκινη κλωστή, ο πίνακας Πληγωμένο ελάφι της Φρίντα Κάλο, το νερό απ' την πηγή των ελαφιών και το βοτάνι του θανάτου, μαζί με μια πλειάδα ηρώων που αλληλεπιδρούν σε παρόν και παρελθόν με διπλές ταυτότητες, δημιουργούν έναν ισχυρό ιστό μυστηρίου, προσφέροντας ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο.

Ένα βιβλίο για μια εποχή όπου τα όρια ήταν ρευστά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον θρύλο, την ιστορία και τον μύθο, τους ανθρώπους και τους θεούς.

Η  EΜΠΝΕΥΣΗ
‹‹Ο λόγος που οι άνθρωποι έπρεπε να επινοήσουμε ή να φανταστούμε ήρωες και θεούς είναι ο φόβος. Ο φόβος της ζωής και ο φόβος του θανάτου››.
Φρίντα Κάλο, 1907-1954 Μεξικάνα ζωγράφος

‹‹Οι θεοί ρίχνουν τα ζάρια κι ούτε ρωτούν αν θέλουμε να είμαστε μέσα στο παιχνίδι ή όχι››.
Όσκαρ Ουάιλντ, 1854-1900 Ιρλανδός συγγραφέας, ποιητής και κριτικός

‹‹Είναι άραγε ο άνθρωπος ένα λάθος του Θεού ή ο Θεός ένα λάθος του ανθρώπου;››
Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε, 1844-1900 Γερμανός φιλόσοφος και ποιητής

‹‹Κάποιες μέρες ο Θεός μοιάζει τόσο μακρινός, που φαίνεται σαν να μην υπάρχει››.
Σιμόν ντε Μποβουάρ, 1908-1986 Γαλλίδα συγγραφέας και φιλόσοφος

‹‹Άνθρωπος χωρίς θρησκεία είναι άλογο χωρίς χαλινάρι››.
Ονορέ ντε Μπαλζάκ, 1799-1850 Γάλλος συγγραφέας

Mostra libro

Πιάσε ένα Glock 22άρι

Angeliki Aristotelous

Τι κάνει ένας πατέρας όταν η δεκατετράχρονη κόρη του πάει πρώτη φορά ασυνόδευτη με φίλες στην παραλία. Αν είναι αξιωματικός στη Γενική Ασφάλεια της Αστυνομίας, τότε πάει και εκείνος στην παραλία και τις επιβλέπει από ένα σημείο μακριά για να είναι σίγουρος ότι οι κοπέλες θα είναι ασφαλείς. Αυτό έκανε και ο Σταύρος, πάτερας της 14χρονης Ιουλίας. Και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που ένας νεαρός με την παρέα του άρχισε να φλερτάρει την Ιουλία και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Γέλιο μέχρι δακρύων αυτή η ιστορία μέχρι να αποφασίσει ο Αξιωματικός αν θα επέμβει να απομακρύνει τους νεαρούς. Τελικά τι θα κάνει?

Mostra libro